ปัจจุบันมีมหาวิทยาลัยมากขึ้นในต่างจังหวัดเกิดขึ้นทุกภูมิภาคเริ่มจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ที่เป็นมหาวิทยาลัยแห่งแรกของประเทศที่ตั้งในต่างจังหวัด มีม.ขอนแก่น ม.สงขลาเป็นหลักให้แก่ภูมิภาค ต่อจากนั้นก็มีมหาลัยตั้งใหม่ตามมาโดยอาจารย์ส่วนใหญ่ก็จะมาจากมหาลัยทั้งสาม รวมทั้งมาจากมหาลัยในกทม.บางส่วน เช่น ม.นเรศวรพิษณุโลก ม.พะเยาที่แยกตัวมาจากม.นเรศวร ม.แม่ฟ้าหลวง ม.มหาสารคาม ม.อุบล ส่วนทางภาคใต้ก็มีม.ทักษิณ ภาคตะวันออกก็มีม.บูรพา เป็นต้น นี่ก็เป็นแนวทางการพัฒนาประเทศที่กำลังไปได้ดีระดับหนึ่ง
ผมชอบคำพูดของอาจารย์อาวุโสในภาควิชาผมท่านหนึ่งมากๆ ท่านบอกว่า การให้การศึกษาแก่เด็กต่างจังหวัดนั้นเหมือนกันกับการที่เราเอาดินมาปั้นเป็นหม้อเพื่อเตรียมเผา ซึ่งไม่เหมือนกับเด็กที่เรียนมหาลัยชื่อดังในกทม.ที่เอาเพชรที่ยังไม่ได้เจียรไนมาทำการเจียรไนให้มีประกายงดงามขึ้นไปอีก แต่จากประสบการณ์ผมที่ผ่านมาอันน้อยนิด ผมเชื่อว่าเด็กต่างจังหวัดที่พวกเรากำลังปั้นอยู่นั้นไม่ได้เป็นดินเสมอไป แต่บางคนเป็นเพชรที่ถูกฝังอยู่ในดิน เพียงแต่รอช่างที่เข้าใจธรรมชาติมาเอาดินโคลนออกไปแล้วเอาไปเจียรไนให้เป็นเพชรเม็ดงาม แต่บางส่วนก็ยังเป็นดิน หิน ทราย แร่อื่นๆ ที่รอแปรรูป ไม่ว่าจะเอาไปปั้น เผา หรือเจียรไน
เด็กต่างจังหวัดที่เจอจะมีความหลากหลายมากหรือว่ามีค่า standard deviation ที่สูง ถ้าเป็นเด็กที่เรียนในตัวจังหวัดก็จะมีมาตรฐานสูงกว่าเด็กที่เรียนในโรงเรียนประจำอำเภอโดยส่วนใหญ่ในปีแรกๆ แต่พอผ่านไปในปีท้ายๆ ก็แล้วแต่ละบุคคลว่าพัฒนาตัวเองได้มากเท่าไหร่ เด็กที่มาจากโรงเรียนประจำอำเภออาจจะถีบตัวเองแซงหน้าเด็กมาจากโรงเรียนประจำจังหวัดก็มีให้เห็นครับ ถ้าเราเปรียบเปรยว่าเป็นวัตถุดิบ มีตั้งแต่ ดิน หิน ทราย กรวด แร่ พลอย ไพลิน เพชร โดยในแต่ละชนิดก็จะมีคุณภาพไม่เท่ากัน ซึ่งแต่ละวัตถุดิบสามารถข้ามเปลี่ยนสถานะของตัวเองได้ ถ้าได้รับการอบรม การศึกษาแล้วตัวเด็กเองมีความตั้งใจพัฒนาตัวเอง ผมเชื่อว่าพวกเขาทำได้ หากพัฒนาต่อไปไม่หยุด แข่งขันกับตัวเองต่อไป
ทำอย่างไรจะให้มาตรฐานคุณภาพการศึกษาของเด็กโรงเรียนประจำอำเภอลดช่องว่างลงมาใกล้เคียงกับเด็กประจำจังหวัด แล้วจะทำอย่างไรให้เด็กประจำจังหวัดลดช่องว่างให้ใกล้เคียงกับเด็กในโรงเรียนกทม. นี่คงเป็นโจทย์ที่รอการแก้ต่อไปครับ แล้วปัญหาที่เป็นอุปสรรคต่อการพัฒนายกระดับการศึกษานั้นเข้าใจกันถ่องแท้จริงๆหรือไม่ถึงรากเง้าของปัญหา มูลนิธิการศึกษาทางไกลผ่านดาวเทียมของในหลวง และรายการtutor channel ของท่านจุรินทร์ก็เป็นทางออกหนึ่งที่ต้องสานต่อ
ผมมีข้อสังเกตอย่างคือ เด็กที่ได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่น หรือ แม้แต่ทุนรัฐบาลเยอรมัน ที่ผมเคยไปนั้น ผมไม่เคยเจอเลยสักคนที่เป็นมีประวัติเรียนอยู่ในต่างอำเภอ ส่วนใหญ่เป็นเด็กในกทม. ไม่ก็เป็นเด็กที่เคยเรียนประจำจังหวัด มันเกิดอะไรขึ้นครับ ปัจจุบันนี้ หรือว่ามันเป็นมานานแล้ว แล้วมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมอยากจะเห็นคนอย่าง ดร.รอน คำอินไชย มากๆครับ ขอให้มีคนอย่างนี้จุดประกายความฝันของเด็ก สร้างแรงบันดาลใจในชีวิต คิดว่าโอกาสมีอยู่ตลอดเวลาเพียงแต่จะวิ่งเข้าไปหาหรือคว้ามันมาได้หรือไม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น