ญี่ปุ่นไม่เคยให้อะไรใครฟรีๆ มี give ก็ต้องมี take

ผมได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นมาเรียนต่อ ทั้งที่มีโอกาสไปอังกฤษจากการได้รับใบตอบรับที่ Leeds ด้วยการแนะนำจากอาจารย์รุ่นพี่ซึ่งมหาลัยต้องจ่ายเงินค่าเรียนให้ผมหากผมได้ไปจริงๆ ซึ่งเป็นประเทศที่ผมอยากไปเพราะมันไม่น่าจะยากในการปรับตัวในการหาความรู้และใช้ชีวิต แต่ขณะนั้นทุนรัฐบาลญี่ปุ่นประกาศมาว่าผมได้ ผมได้ข่าวจากอาจารย์ที่แนะนำผมไปกับโปรเฟสเซอร์คนปัจจุบันของผมที่ญี่ปุ่นว่าผมได้แล้วนะ ผมไม่รู้ว่าผมจะดีใจดีหรือเปล่า

ผมได้ทุนฟรี รัฐบาลไทยไม่จำเป็นต้องออกสักบาทในการได้ด็อกเตอร์ทางด้านภูมิอากาศคนนึงจากญี่ปุ่น ผู้ไม่เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาก่อนและไม่เคยคิดว่าจะมา ผมจำเป็นต้องรับทุนนี้ แม้จะไม่เกี่ยวกับแบล็กกราวด์ของผมมากนัก แต่เมื่อเป็นทุนฟรี เพื่อชาติ เพื่อบ้านเมืองจนๆของเรา เพื่อไม่ให้อาจารย์ที่แนะนำผมเสียเครดิต เพื่อปัจจัยที่ไม่เกี่ยวกับตัวผมมากนัก แล้วผมก็ตัดสินใจมา ผมมาทำงาน ทำการประมวลผลภาพเรดาห์ตรวจอากาศให้กับโปรเฟสเซอร์ ผมมาทำงานจริงๆ ผมเข้าไปทำงานในแลปเก้าโมงเช้าออกสามทุ่มเป็นปรกติ กลับมาที่บ้านผมก็ยังต้องทำหากมีงานที่ยังติดค้าง เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำ ถ้าผมทำสำเร็จตามวัตถุประสงค์ของเค้า ผมก็จะได้ปริญญากลับไปเป็นของขวัญ ที่ผมจำเป็นต้องเอามันกลับไป

ผมพยายามเรียนรู้ในสิ่งที่ผมไม่เคยเรียนมา ผมเรียนเขียนโปรแกรมด้วยภาษาที่ผมไม่เคยรู้หลายภาษา ผมใช้ลีนุกซ์ ผมเขียนโปรแกรมสถิติเอง ผมเขียนสคริปท์เพื่อช่วยการประมวลผม ผมพยายามเลียนแบบในสิ่งที่นักวิจัยด้านนี้ควรจะเป็น เค้าทำอะไรได้ ผมก็ต้องทำได้ ผมลองผิดลองถูกมาทุกอย่างเพื่อหาความจริงบางอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้กับข้อมูลเรดาห์ตรวจอากาศเมืองไทย(ให้ตายเถอะ เชื่อผม) ผมมีความขยัน ความบ้าดีเดือด มุ่งมั่นและจดจ่อ ผมอยากรู้อะไรผมต้องทำให้ได้ ผมไม่เก่ง ไม่ฉลาด แต่ไม่ได้โง่ ผมคิดว่าความขยันและความบ้าดีเดือดของผมจะช่วยให้ผมได้มันกลับไป เลือดนักมวยที่ไม่เคยได้ขึ้นชกและเลือดนักสู้ในตัวผมที่ได้มาจากพ่อ มันจะได้ช่วยผมได้ ผมเชื่อเช่นนั้น