วันนี้รับปริญญาเด็กเกียวได kyoto daikaku หรือ kyoto university รอบปรกติ มีเด็กในแลปผมรับด้วยในปีนี้ เด็กผู้หญิงสามารถแต่งชุดกิโมโน หรือ ใส่สูทก็ได้ ผู้ชายก็เช่นกัน การรับปริญญาก็ง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตองอะไรให้ยุ่งยากเหมือนบ้านเรา ข้อแตกต่างที่สำคัญคือ นักศึกษาที่จะจบในปีการศึกษานั้นๆ ก็จะได้รับปริญญาไปเลยก่อนจบปีการศึกษาแต่ของบ้านเราจบกับรับปริญญาคนละปีการศึกษา
ที่นี่ไม่มีการมาเลี้ยงน้องให้หนักกระเป๋าและสร้างความลำบากให้กับคนที่จะจบ แต่ทางแลป นำโดยโปรเฟสเซอร์จะพากันไปเลี้ยงและแสดงความยินดี โดยทุกคนช่วยกันออกลดหลั่นกันไปตามระดับ อาจารย์จ่ายเยอะหน่อย ป.เอก ป.โท และป.ตรี ก็ต้องช่วยกันออก
บ้านเรานี่ ต้องมาซ้อมรับปริญญาอย่างน้อยสองวัน หลายคนต้องมาเช่าหอพักเพราะไม่ได้มีภูมิลำเนาอยู่ ไหนจะต้องกินเลี้ยงกับเพื่อน เลี้ยงน้อง หลายเผ่าพันธุ์ มันก็ดีนะ ช่วยสานสัมพันธ์พี่น้อง แต่เงินละครับ เงินนี่เอามาจากไหนกันหรือ ขอบุพการี หรือว่าหามาจ่ายเอง ค่าชุดครุย ค่าถ่ายรูป ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าถ่ายรูป ค่านู้นนี่ เยอะไปหมด ใครได้ ใครเสียหรือครับ รู้นะครับว่ามันคือความภูมิใจ บางคนกล่าวว่าเป็นโอกาสเดียวที่จะได้รับจากพระองค์ท่าน นี่คือแรงจูงใจส่วนหนึ่งให้ช่วยสำเร็จการศึกษา ใช่ครับ แต่นั่นมันเมื่อยี่สิบ สามสิบปีมาแล้ว ตอนนี้ทำไม แรงจูงใจจะมาจากด้านอื่นไม่ได้ละ เช่น อยากเรียนจบเพราะจะได้ศึกษาต่อในระดับสูง อยากเรียนจบเพราะอยากออกสู่โลกกว้าง อยากเรียนจบเพราะคนอื่นก็จบ
ที่ผมเขียนนี่ไม่ใช่ กระแดะว่ามาเรียนญี่ปุ่น ถึงได้เขียนนะครับ แต่ผมก็เคยเห็นที่เยอรมันนะครับ ตอนผมรับปริญญาโทที่เยอรมัน ก็จบแล้วก็รับเลย คนมอบก็คืออธิการ ง่ายๆ แต่ซึ้งและภูมิใจ กับเพื่อนๆน้องๆ อย่างเรียบง่าย แต่ยิ่งใหญ่ เพราะกว่าจะผ่านมาถึงวันที่ได้รับ มันเป็นความทรงจำยิ่งกว่าวันที่รับปริญญา ผมไม่ต้องการชื่นชมกับอะไรแค่วันที่เราทำสำเร็จ แต่ผมอยากจะชื่นชมกับสิ่งที่ผมเคยได้ประสบ เคยผ่านมันมา กว่าจะได้ความรู้เหล่านั้นมา ผ่านการฝึกฝน ผ่านการคิด การลองผิดลองถูก นั่นต่างหากคือสิ่งที่น่าชื่นชมและจดจำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น