2015.03.10
Finally, ผมทำได้ ผมทำได้แล้ว ปริญญาเอกด้านวิทยาศาสตร์จากญี่ปุ่นใบนี้
ใบที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะคว้ามันมาได้ ย้อนไป ณ วันนี้เมื่อปีที่แล้ว ทุกอย่างสับสนไปหมด
อาจารย์ที่ปรึกษาเสีย เคว้งคว้างไปหมด ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นไม่เหมือนทุนอื่น
อาจารย์เป็นผู้ดึงทุนแล้วคัดเด็กมาทำงาน
คล้ายๆงานหลังปริญญาเอกคือทำตามแนวทางที่อาจารย์ขอทุนไป
ฉนั้นอาจารย์เสียระหว่างที่เรียนอยู่ ถือว่าเป็นโครตหายนะของเด็กคนนั้นจริงๆ
หากไม่ได้บุญที่อาจารย์ทำไว้ดีกับทุกคนแล้ว
ผมคงได้กลับบ้านมือเปล่าหลังจากเรียนมาสามปีกว่า
ผมได้รับความเมตตาจากโปรเฟสเซอร์ทุกท่าน โปรฮายาชิ โปรชิเกะ โปรโยเดน
ผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแล้ว หากเป็นที่เมืองไทย
ผมไม่แน่ใจว่าเด็กคนนั้นเค้าจะเรียนจบไหมหากอาจารย์เค้าเสีย ใครจะเชื่อว่าเด็กภูมิศาสตร์บ้าๆคนนี้จะเรียนจบป.เอกคณะวิทยาศาสตร์ ม.เกียวโต ด้านบรรยากาศวิทยา
แต่ก็มีเรื่องดีก็คือการที่มีเด็กน้อยได้ลืมตามาดูโลกหลังจากได้ส่งดราฟท์ทีสีสไปให้อาจารย์ก่อนส่งตัวจริงหนึ่งเดือน
ณ วันนี้เด็กน้อยครบสี่เดือนแล้ว แข็งแรงแจ่มใสร่าเริง กลับไปพักผ่อนกับแม่ที่เมืองไทย
ส่วนผมก็ยังเคลียร์งานวิจัยเตรียมส่งตีพิมพ์อีกสองฉบับ ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ
งานสองฉบับนี้ทำภายในปีเดียวหลังอาจารย์ผมเสีย
ไม่น่าเชื่อว่างานที่ผมนำเสนอจบทั้งหมดมาจากเปเปอร์ทั้งสองที่กำลังจะตีพิมพ์นี้ อาจารย์ชิเกะบอกว่านัฐพลชีวิตคุณนี่
Miracle จริงๆ ใช่ครับ
มันมหัศจรรย์ บวกกับผจญภัยมากๆ
เด็กบ้านนอก เซื่องๆจากเมืองงาวคนนี้ คนที่มาจากที่มืด จะมาถึงทางสว่างในวันนี้ไม่ได้เลย
หากไม่ได้รับความเมตตาจากพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย พี่น้อง ครูบาอาจารย์ เพื่อนฝูง
คนรอบข้าง และที่สำคัญภรรยาที่ดีกับเด็กน้อยที่น่ารักที่เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ให้ทำงานให้สำเร็จ
(แม้จะไม่ใช่ระดับโลก) เป้าหมายต่อไปก็คือพัฒนาตัวเองด้านวิชาการที่สนใจให้ลึกมากขึ้น
ช่วยเหลือพัฒนาเด็กนักศึกษา เรียนรู้และก้าวไปด้วยกัน ช่วยพัฒนาการศึกษาของบ้านเรา
ผมไม่ได้คิดเลยว่าปริญญาเอกจะทำให้เราเก่งขึ้นมา มันยิ่งกลับทำให้เรารู้ว่าเรานี่ยังไม่รู้อะไรอีกเยอะ
ช่างเป็นกบมานานแสนนาน เหนือฟ้ายังมีฟ้า จงร่วมกันพัฒนาองค์ความรู้เพื่อทำให้โลกของเราให้น่าอยู่
นี่แหละคือปรัชญา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
หมายเหตุ: มีเพียงสมาชิกของบล็อกนี้เท่านั้นที่สามารถแสดงความคิดเห็น